Tango je jedan od najfascinantnijih plesova. Poreklom sa Zapadnih Anda, tango su preneli u Novi Svet španski doseljenici, koji su se na kraju vraćali u španiju ali pod crnačkim i kreol utacijima.
Poreklo samog plesa takođe je neodvojivo od života i duha argentinskog naroda, i glavnog grada Buenos Airesa. Porelo njegovog naziva je pak diskutabilno. Naziv “Tango” proistice iz reči “tambor” (bubanj), i označava slavlje, koje je praćeno zvukom bubnjeva južno amerikanaca. Međutim, ista reč se pojavljuje početkom XIX veka u Brazilu i na Kubi, i označava solo ples ili ples u paru.
Priča o Tangu kao standardnom plesu, potiče od gaučosa u nižim slojevima Buenos Ariesa. Oni su nosili pantalone do listova (gauchos) i duboke čizme, odlazili su u noćne klubove pune ljudi i zamoljevali lokalne devojke za ples. Obzirom da se gaučosi nisu kupali, dame bi pogled držale ka laktu njihove desne ruke, držeći glavu zabačenu unazad. Njena desna ruka bila bi nisko na njegovom kuku, kod njegovog džepa, tražeći novac zbog toga što je igrala sa njim. Muškarac je plesao u krivudavom stilu jer je podijum bio mali sa okruglim stolovima oko kojih se plesalo.
Najznačajniji plesni i muzički uticaj, imali su kubanska habanera i argentinska milonga. Iz njihove mešavine je argentinac, Rodrigez osnovao Tango. Moderni tango, Tango Argentino, se prvenstveno rasprostranio u lukama i obalama Buenos Airesa, i na zapadnoj obali La Plata. Namera je bila prikazati plesno seksualni odnos prostitutki i njihovih klijenata. Tada su ovaj ples plesali posetioci javnih kuća, međutim od početka XX veka on je postao ples balova u Argentini.
U Evropu je stigao 1907.-me godine, i prvo je zadivio Pariz . Predstavljao je romantičnu pomamu, koju je preneo milionima idol nemog filma Rudolf Valentino u filmu “Četiri jahača apokalipse”. U početku se pojavljivao u špansko-argentinskim lokalima, ali je vrlo brzo postao društveno priznati ples. Prvo takmičenje u Tangu je održano u Nici, a 1912.-te je izbila prava Tango groznica u Evropi. Organizovani su tango-parti, tango-čaj, tango takmičenja, postojala je tango moda.
1920.-te i 1921.-ve su englezi preformulisali ovaj južno američki tango. Godine 1922.-ge održali su tango konferenciju u Londonu i uvrstili su ga među engleske stilove. 1929.-te ja zadobio krajnju formu, koju su i nemci preuzeli. Sentimentalni “Tango Argentino” zamenjen je sa engleskom varijantom tanga kojeg karakterisu oštri pokreti-prvenstveno glave i strastvena kretanja unapred.
Tango nije tako intenzivno intiman poput Argentinskog Tanga, zbog toga što plesači odražavaju regularno držanje tipično za društvene plesove. Iako je njegovo poreklo delom iz latioameričkih zemalja, Tango se ne smatra latinoameričkim plesom jer ne sadrži Kubanski pokret.
Karakteristika: brzo, naglo zaustavljano, energično kretanje, kao i naizmenično nastupanje strastvene dinamike i napetih pauza.
Takt: 2/4
Tempo: 33-34